M'he perdut / Me perdí
Mentre trotava, anava buscant un camí i topo amb un racó de
cases. Cerco una via pel seu darrere i m’ensopego amb el bosc. No hi ha camins
ni sendes, però segueixo amb la falsa seguretat que més endavant hi haurà camí.
Sense trobar-ho vaig fer esses introduint-me més i més a la vegetació. Arbres
cada cop més alts, la frondositat impedeix el pas franc i començo a
preocupar-me. No veig pas endavant, ni als costats, ni el darrere. Només un
riu, infranquejable. Torno? Tant de bo, però no sabria com.
Segueixo endavant, no sé on soc. Mòbil amb mapa que només
assenyala que estàs... al mig del no-res. Avançar, sí. Cap a on? Ni idea.
M’he perdut. M’aturo. Pensa!
Primer atac de pànic. Vuit tocades del vespre, s’està ponent
el sol. Perdut enmig d’un bosc a 8000 km de casa sense que ningú no et conegui.
Una tanca amb el rètol No trespassing i
m’espanto encara un xic més: I si em prenen per un intrús? Gira cua a buscar
pistes. Una figura fosca a la meva dreta es regira i desapareix entre arbustos
en dècimes de segon. Un os petit? Giro cua i corro cames ajudeu-me. Si hi ha un
petit pot haver alguna cosa més gran a prop. Volant.
M’aturo esbufegant. Se senten veus llunyanes. Civilització! Com hi arribo?
Travesso arbres i matolls, fulles i branques per terra.
Troncs al mig del pas. M’obro pas com bonament puc i torno a topar amb el riu.
Un tronc fa pont amb l’altra vorera. Però fràgil i amb branques que dificulten
el pas. Infranquejable. Cauràs. Allunyo el pensament negatiu i torno a girar en
rodó.
Em guio per les veus i arribo fins una colla d’adolescents
amb BTTs fent salts en un petit circuit. Dos cops vaig haver de preguntar-los
per trobar el maleït camí de tornada. Aquell bosc m’engolia sense pietat una i
altra vegada. Passo diverses vegades per les mateixes pujades i baixades sense
ensopegar amb el camí. M’amoïno, m’enfado, m’irrito amb mi mateix. Pateixo pels
meus que m’estaran esperant i patiran. Pateixo per mi que no puc sortir d’aquest
cul-de-sac. Endavant, endarrere? A l’esquerra. No m’oriento i em fot ser tant babau.
Finalment, reculo i allargo un caminet pel que he passat diverses vegades, però
en un revolt no el segueixo sinó que faig una petita ziga-zaga i vaig a petar a
un camí més ample i el caminet acaba a un senderi que finalment arriba a un
pont i puc travessar el riu. Arribo a terreny conegut, el parc on havia
començat.
Tard i cansat corro cap a l’hotel espantat, agobiat més pel
que hagués pogut passar que per la pròpia realitat. Però no deixava d’estar
acollonit. Ufff, quin ensurt.
ME PERDÍ
Mientras trotaba
iba buscando un camino para seguir ruta cuando me topo con un rincón de casas.
Busco una salida por detrás de ellas y me adentro en un bosque. No hay caminos
ni senderos pero continuo con la falsa seguridad que más adelante habrá paso
franco. Sin encontrarlo, voy serpenteando y me adentro más y más en la
vegetación. Los árboles son cada vez más altos y la frondosidad dificulta primero
el paso i al final impide franquearlo. Comienzo a preocuparme. No veo paso
adelante, ni a los lados, ni atrás. Solo un rio, infranqueable. ¿Vuelvo? Ojalá,
pero no sabría cómo.
Continuo adelante,
no sé dónde estoy. Saco el móvil con mapa, pero solo indica que estoy... en
medio de la nada. Avanzar, sí. ¿hacia dónde? Ni idea.
¡Me perdí! Me
paro. ¡Piensa!
Primer ataque de
pánico. Pasadas las ocho, empieza a ponerse el sol. Perdido en medio de un
bosque a 8.000 kilómetros de casa sin que nadie me conozca. Una valla con un
rótulo de No trespassing me asusta
todavía un poco más ¿Y si me toman po un intruso? Vuelvo sobre mis pasos a
buscar pistas. Una figura oscura a mi derecha se revuelve y desaparece tras un
arbusto en décimas de segundo. ¿Un osezno? Me revuelvo y salgo por piernas
saltando troncos y braceando entre ramas. Si hay uno pequeño puede haber “algo
más grande” por los alrededores. Vuelo.
De repente me paro,
resoplando. Oigo voces en la lejanía. ¡Civilización! ¿Cómo llego hasta ella?
Atravieso árboles y matorrales, hojas y ramas en el suelo. Troncos en mitad del paso. Me abro
paso como puedo y vuelvo a darme de bruces con el río. Hay un tronco que va de
orilla a orilla haciendo puente. Pero es frágil y está lleno de ramas que dificultan
el paso. Infranqueable. Te vas a caer. Alejo el pensamiento negativo y vuelvo a
dar media vuelta.
Me guío por las
voces y me encuentro con una pandilla de adolescentes con BTTs saltando en un
pequeño circuito. Por dos veces tengo que ir a preguntarles por el maldito
camino de vuelta. Aquel bosque me engullía sin piedad una y otra vez. Paso
varias veces por las mismas subidas y bajadas sin dar con el camino. Me molesto,
me enfado, me irrito conmigo mismo. Sufro por los míos que me estarán esperando
y sufrirán por mí. Sufro porque no puedo salir de este laberinto. ¿Adelante,
atrás? A la izquierda. No me oriento y me jode ser tan burro.
Finalmente,
vuelvo sobre mis pasos y alargo por un caminito por el que ya he pasado varias
veces, pero en un viraje no lo sigo, sino que hago un par de quiebros y doy con
un camino más ancho, y el caminito acaba en un sendero que desemboca en un
puente y puedo atravesar el río. Llego a terreno conocido, el parque donde
empecé.
Tarde y cansado
corro hacia el hotel asustado, agobiado más por lo que pudo ser que por lo que
ha sido. Pero no dejaba de estar acojonado. Ufff, Qué susto
Comentarios
Publicar un comentario